Autorijden is niet mijn aller grootste talent. Het duurde boven gemiddeld lang voor ik mijn rijbewijs haalde en soms vind ik rijden nog best wel spannend. Toch gaat het steeds beter en durf ik zelfstandig de weg op (en dat geeft veel vrijheid). Zelf heb ik geen auto, maar ik mag zo nu en dan de auto’s van mijn ouders gebruiken om toch te blijven rijden. Zij hebben allebei een ‘normale’ schakelbak en tot afgelopen zomer had ik nog nooit in een automaat gereden. Bovendien was het ook nog eens een grote Amerikaanse truck.
Na mijn middelbare school ging ik voor een jaar naar Amerika om de Amerikaanse high school ervaring op te doen. Ik verbleef al die tijd bij een gastgezin en met hen heb ik een hele goede band. (Nadat ik eerst bij twee foute gastgezinnen geplaatst werd, kwam ik bij hen terecht.) Afgelopen zomer ging ik terug naar mijn Amerikaanse familie en daar kreeg ik de kans om in een Amerikaanse pick up truck te rijden.
Mag ik echt rijden?
Samen met mijn vriend, Amerikaanse vader en oom bracht ik een bezoekje aan mijn oude middelbare school in Waverly. Vanaf huis is dat ongeveer twintig minuten rijden. Na de school uitgebreid bekeken te hebben (er is flink wat verbouwd sinds mijn graduation) en de directeur gesproken te hebben, werd het tijd om terug te keren naar Watertown. Op de parkeerplaats kreeg ik te horen dat niet Henry, maar ik degene was die terug mocht rijden naar Watertown en dat was toch wel even schrikken. Maar omdat ik graag iets nieuws wilde proberen in 2019 en dit mijn kans was, pakte ik die met bijde handen aan. Ik nam plaats in de truck die een stuk hoger is dan ik zelf en was nogal onder de indruk van de grootte van het voertuig. Vanaf de achterbank ervaar je het toch net ietsjes anders.
De truck is een automaat en heeft daarom maar twee pedalen, het gaspedaal en de rem. Voordat ik de motor startte, moest ik toch even checken of de rem inderdaad links zat. Nou geloof me, alle bijrijders waren meteen in paniek.
Rijden op landwegen
Voordat ik daadwerkelijk begon met rijden was het al even spannend. Ik zette de auto in parkeer mode in plaats van rijden en toen ik eindelijk in beweging kwam ging dat behoorlijk langzaam. Bochten met een grote Amerikaanse pick up truck maken, is toch anders dan sturen in een ‘kleine’ Europese auto. De eerste paar bochten waren dan ook veel te ruim, dus het is maar goed dat de wegen in South Dakota héél erg rustig zijn. Ver onder de maximum snelheid reed ik over de verlaten wegen richting Watertown. Tussen de maisvelden en graanvelden door, reed ik in die grote truck. En om eerlijk te zijn, voelde dat best wel stoer. In de tijd dat ik in Amerika woonde, droomde ik ervan om zelf te mogen rijden, simpelweg omdat ik dan de schoolbus kon ontwijken. Nu, ruim vijf jaar later, reed ik dan echt van Waverly naar Watertown.
Zwaaien
Het rijden om de rechte wegen ging me redelijk goed af. (Nou kan er ook niet zo heel veel fout gaan als je heel langzaam rijd en geen bochten hoeft te maken). Daarom vond Henry dat het tijd was om een stukje ‘cultuur’ aan me mee te geven, het zwaaien naar voorbijgangers. Dat bleek niet zo makkelijk als gedacht. De eerste keer zwaaide ik door mijn zijraam, waardoor de tegenligger het niet zag. De tweede keer was het veel te laat en bij de derde keer te kort. Toen ik het eindelijk onder de knie leek te hebben, was de tegemoetkomende auto en politieagent én daar zwaai je dan weer niet naar.
Vaker rijden?
Hoewel het recht rijden me prima afgaat, is het nemen van bochten met zo’n groot voertuig nog lastig. Terwijl ik druk aan het praten was (om al mijn zenuwen te onderdrukken) maakte ik een iets té ruime bocht en hoorde ik een angstkreet vanaf de achterbank. Mijn oom vond het toch wel heel spannend en als ik Henry mag geloven, heeft Rick nog nooit zo hard geschreeuwd in zijn leven, oops.
Ondanks de angstkreten wist ik iedereen veilig thuis te brengen en ook de truck heeft geen schade. Wat dat betreft ging het allemaal goed en durf ik het aan om nog een keer achter het stuur te kruipen. Al zie ik het nog niet voor me dat ik alleen met een truck op pad ga.
